Muszę być przyzwoicie ubrany, gładko ogolony, zawsze uśmiechnięty, aż do przesady uczynny. Nie mogę prawić komplementów wyłącznie paniom, muszę w tym względzie dopełnić miarki również wobec panów.

Trzeba się stale doszkalać. Cenzus naukowy – to mało. Najnowsze zdobycze wiedzy powinny siedzieć w moim mózgu jak w encyklopedii. Musi mnie interesować wiele dziedzin: historia sztuki, medycyna, ekonomia, etnografia, geografia, pedagogika, przyroda, terenoznawstwo, historia i psychologia. Sprawność fizyczna? Siła mięśni? Bardzo dobry stan zdrowia? Donośny głos i należyta dykcja oraz kondycja psychiczna? O, to również zasadnicze warunki powodzenia w moim zawodzie.

Czy mi płacą? Płacą. Dniówki albo półdniówki. A czy społeczeństwu zależy na mojej służbie? Prawdopodobnie bardzo, choć… czy ja wiem? Społeczeństwu mogłoby bardzo zależeć, gdyby znało dokładnie istotny sens mojej pracy. Ale – jak się rzekło – nie przysługują mi wszystkie prawa i przywileje ludzi pracujących. Tyle że moja legitymacja prezentuje się poważnie, przypieczętowana jest orzełkiem.

Jestem semaforem.

Jeżeli droga wolna i bezpieczna, wskazuję ją. Równocześnie jestem czymś w rodzaju ciągnika na tej drodze. Ciągnę za sobą ludzi. Idą, choć czasem się boją. Ale ufają mi.

Jestem nauczycielem, pedagogiem.

Muszę w metodycznie prawidłowy sposób ukazywać piękno, gospodarkę społeczną, przyrodę i człowieka we wzajemnej zależności, krajobraz geofizyczny i skomplikowany mechanizm ludzkiego bytowania. Muszę uczyć rzeczy pięknych i rzeczy pożytecznych. Ale moi uczniowie nie powinni odczuć, że ich „uczę”.

A więc uczę – bawiąc.